Na een zomervakantie van ruim 2 maanden (lijkt lang en is het ook…. Was overigens niet alleen uit luxe, moest ook even bijkomen van het overlijden van mama en papa in een half jaar tijd inclusief het aanzien van de slopende ziekte dementie) ben ik weer back-to-work. Dat betekent weer de wekker, structuur, actielijstjes, plannen, ideeën, discipline en ook het weerstaan van de weerstand op een aantal bleh-bleh-taken.
Kortom, we zijn weer back-to-work inclusief schrijven en het delen van Juulz dagboek verhalen. Wat natuurlijk best spannend is om iets te schrijven en dat dan ook nog online zetten. Al snel denk je wie zit daar op te wachten? Is het wel leuk? Interessant? Is het niet stom? Raar? Saai? Knullig? Een heleboel schroom en onzekerheid en allerlei redenen om niet te schrijven laat staan daadwerkelijk te publiceren. Totdat ik in het vliegtuig zat, om mij heen keek en in mijn brein een mega eye-opener binnen kwam zeilen. Zo’n omdenk swipe die maakte dat ik hetzelfde ineens volstrekt anders (positief!) ging zien. Mooie inleiding he?! Al nieuwsgierig? Ik neem je mee naar mijn ‘ontdekkingsvlucht’…
Daar zat ik op stoel 37C. Na mijzelf geïnstalleerd te hebben pakte ik een tijdschrift uit mijn rugtas (ik en mijn rugtas zijn al maatjes sinds groep 1 op de basisschool. Zie je Judith, zie je rugtas. Nog steeds. Ben ondertussen al 40 haha). Anyway, daar zit ik dus heerlijk in mijn stoel zonder afleiding en alle tijd om even lekker te lezen. Op een gegeven moment keek ik even op en om mij heen. Wat bleek? Echt heel veel mensen waren aan het lezen! Ik was niet de enige! Reizigers zaten daar met boeken. Tijdschriften. Papieren. Folders. E-readers. Of zaten op hun laptop of iPad iets te lezen. En daar ergens in dat moment ‘it HIT me’. Al die mensen lezen en vermaken zich – ieder op z’n eigen manier – met woorden, zinnen, alinea’s en verhalen geschreven door een ander! Als niemand van die ander nu de tijd en moeite had genomen om te schrijven, dan hadden wij niet kunnen lezen! En ik ben zo dol op lezen!
Al die boeken die ik met zo veel plezier heb gelezen had ik niet kunnen lezen als iemand anders niet uren en uren en uren heeft zitten schrijven. Dank, mijn grote dank, dankbaar daarvoor. Als Daphne Deckers niet de moeite had genomen 2 jaren aan haar roman te werken en uuuuuuren te schrijven dan had ik het niet kunnen lezen en heerlijk mee vermaken, ontspannen en genieten. Dus dat een ander schrijft doet ertoe (voor mij). Als een ander daar niet de moeite voor neemt, heb ik niks te lezen. Verschrikkelijk!
En ineens kwam dit alles andersom tot besef. Dat ik de tijd en moeite neem om te schrijven kan er ook toe doen. Mijn schrijven kan voor een willekeurig iemand iets doen of betekenen. Al is het maar het doorkomen van verveling. Al is het maar voor één iemand die er even plezier van heeft. In dat vliegtuig om mij heen kijkend zag ik dat zo’n 70% van de reizigers in het vliegtuig zich vermaakte met door anderen geschreven woorden die daar de moeite voor heeft genomen om op papier te zetten. Voor mij zo ineens uit het niks een flash van een eye-opener die mijn eigen schroom en onzekerheid over mijn eigen schrijven met minstens 50% heeft weggenomen.
En het voerde verder door daarna. Opeens zag ik deze eye-opener in allerlei dingen om mij heen. Als een ander niet de moeite had genomen een mooi menu samen te stellen en heerlijk te (leren) koken dan zou ik geen avonden kunnen genieten in restaurants. Als Studio Anneloes niet het risico had genomen om kleding op de markt te brengen voor de Nederlandse vrouw, dan had ik nu niet die lekker zittende kleding van hun kunnen dragen. Als Ludovico Einaudi was gestopt met piano spelen toen het (commerciële) succes voor hem uitbleef, dan had ik niet een geweldige avond bij zijn concert kunnen hebben (jaren later). Als Noortje niet de moeite had genomen DailyGlow op te richten, dan had ik niet opnieuw mijn dagelijkse plezier in make-up en opmaken terug gevonden. Ze zeggen weleens dat dankbaar zijn goed is voor je trilling en dat daarmee geluk makkelijker naar je toekomt? Nou, deze eye-opener die zich in van alles tot besef kwam maakt mij ineens dankbaar wat daarvoor nog ogenschijnlijk ‘gewoon’ leek.
Ineens ben ik mij ervan bewust wat fijn (en bijzonder!) het is dat anderen iets doen waar ik weer van kan genieten. Bijvoorbeeld een barista (Sven in Oldenzaal) die lekkere cappuccino leert maken waar ik dan weer zo blij van word. Maar ook mensen die de moeite nemen om op Insta te posten waar ik ideeën, inspiratie uithaal of gewoon even mee kan vermaken voor de fun. Dankjewel dat jij en jullie de moeite nemen wat van jezelf te delen via Insta. En dan die mensen die allemaal lekkere gerechtjes op het internet zetten of in een kookboek. Hoe vaak daar iemand mij niet al blij heeft gemaakt, zoals ‘lisakookt’ of ‘gobento’ en ‘jamieoliver’ en ‘miljuschka’. Doen ze toch maar ‘even’! Of het delen van voedingswaarde waar ik ook zo veel van heb geleerd van Leroy van ‘voedingsweetjes’. Wat super top toch eigenlijk dat je dat doet, Leroy (ik ken je niet eens haha).
En tot slot dus ook mijn schrijfsels. Mijn woorden, zinnen en verhalen. Die ik op schrijf. Tijd voor neem. Aandacht aan besteed. Die ik deel. En nu met minder schroom en belemmering en aarzeling gewoon publiceer voor een ieder die het maar wil lezen. Ben het helemaal anders gaan zien!
En jij? Als jij dan gewoon en vooral en heel veel doet van wat jij leuk vindt. Jij goed in bent. Jij plezier aan hebt. Jij een talent in hebt. Gewoon doet. Gewoon uitdraagt. Gewoon uitleeft. Als jij dat op jouw manier doet, dan kan ik daar op mijn manier weer plezier van hebben. Want als jij niet de moeite neemt, vaak komt het denk ik neer op durft te nemen – dan is dat toch jammer voor ons allebei!
Als uitsmijter nog even een heel mooi nummer ‘Read All About It” van Emeli Sandré dat hier helemaal bij aansluit en mijn motivatie nog meer wordt getrickerd… >> https://www.youtube.com/watch?v=LNGEsU-BbHc
You’ve got the words to change a nation
But you’re biting your tongue
You’ve spent a life time stuck in silence
Afraid you’ll say something wrong
If no one ever hears it how we gonna learn your song?
So come on, come on
Come on, come on
You’ve got a heart as loud as lions
So why let your voice be tamed?
Maybe we’re a little different
There’s no need to be ashamed
You’ve got the light to fight the shadows
So stop hiding it away
Come on, come on
I wanna sing, I wanna shout
I wanna scream ’til the words dry out
So put it in all of the papers
I’m not afraid
They can read all about it
Read all about it, no oh
At night we’re waking up the neighbors
While we sing away the blues
Making sure that we’re remembered, yeah
‘Cause we all matter too
If the truth has been forbidden
Then we’re breaking all the rules
So come on, come on
Come on, come on
Let’s get the TV and the radio
To play our tune again
It’s ‘bout time we got some airplay of our version of events
There’s no need to be afraid
I will sing with you my friend
Come on, come on
I wanna sing, I wanna shout
I wanna scream ’til the words dry out
So put it in all of the papers
I’m not afraid
They can read all about it
Read all about it, oh
Yeah, we’re all wonderful, wonderful people
So when did we all get so fearful?
Now we’re finally finding our voices
So take a chance, come help me sing this
Yeah, we’re all wonderful, wonderful people
So when did we all get so fearful?
And now we’re finally finding our voices
Just take a chance, come help me sing this
I wanna sing, I wanna shout
I wanna scream ’til the words dry out
So put it in all of the papers
I’m not afraid
They can read all about it
Read all about it, oh
